Door onze Hindele:
Toen
mijn oudste zoon Jona nog maar een heel klein propje was, viel me al op hoe hij
in zijn spel zomaar verbanden legde, hoe alles wat hij zag en deed onderdeel
was van zijn grote ontdekkingstocht…en hoe mooi dat was om te zien. De
stillevens van zijn spel legde ik vast in een online fotoalbum met de naam De
kunst van het spelen. Een ware levenskunst. Bekijk het leven door de ogen
van je kinderen, en zie hoe mooi, interessant en vol mogelijkheden alles is.
Voor jou en alle andere vrienden van Juffrouw Pollewop, hofleverancier der
speelkunstenaars, zal ik gaan schrijven over mijn eigen ontdekkingen als
moeder, mevrouw en meisje dat nooit van plan is haar kinderhart te verliezen.
Tot snel he!
Ja, allemaal leuk en aardig hoor, die Kunst van het Spelen.
Mijn zoon Jona van 7 is er, net als elk kind van 7 (en elk kind van welke
leeftijd dan ook), een ster in.
Elke keer als ik in mijn De Kunst van het Spelen-album op
Facebook een foto plaats van een speelkunstje van mijn kinderen, krijg ik zulke
enthousiaste reacties. Terecht vind ik! Kijken naar spelende kinderen is het
leukste wat er is. Hele werelden, hele nieuwe inzichten ontvouwen zich voor je
ogen. Kartonnen dozen worden droomkastelen, machines of robotvrienden. Gooi een
handdoek in het badwater en zie daar: een verschrikkelijk allesverslindend
zeemonster. Van een plank, wat Kapla en een rol schilderstape maak je in een
wip een knikkerbaan. Mooie grote dennenappels moeten op een stoeltje voor het
raam, die kunnen gluren bij de buren en het jou meteen vertellen wanneer de
buurvrouw weer ijsjes heeft gekocht. En touw en plakband...oh...
En dan is er ook nog ‘gewoon’ speelgoed. Dingen die (soms heel goed, soms een beetje saai) bedacht zijn door grote mensen. Kinderen hebben een dagtaak aan dat gespeel. En dan is het avond...en dan zijn ze moe. En gaan ze naar bed. En is het grotemensentijd. DACHT JE.
Ik weet niet hoe het met jouw kinderen zit, maar de mijne ruimen niet op. Naja, ze ruimen wel op, maar niet zoals ik het wil hè. Dus aan het eind van de dag zit ik toch met de gebakken peren. Kapla in de besteklade, knuffels in de krantenbak, routes van tape en kabelbanen van touw door het hele huis...je voelt hem al: grotemensentijd wordt het pas ver na elven...en dan gaan we moe, zo moe (maar hee, wél in een opgeruimd huis!), naar bed.
Dus, ik had een geniaal idee toen mijn jongste zoon Elias 1 jaar werd. Als eenjarige, kom op, dan heb je nog geen idee toch. Jarig, nou en? Taart, lekker. Cadeaus, ha, ritselen en scheuren met het papier. Papier, hoera! Geef me vooral al het papier en ik heb een topverjaardag. Ons jarige kind van 1 wilde papier, en ik bedacht dat ik er dan net zo goed iets voor ons, de grote mensen, in kon doen. In dat papier voor Elias. Ik heb er een Play&Go speelkleed in gedaan. Jaja, heus heel leuk en fijn voor een eenjarige, maar stiekem gewoon het allerfijnst voor de grote mensen die ook weer es willen spelen in hun grotemensentijd. Kinderen uitgespeeld in bed, spullen op het kleed, koordjes aantrekken, zak achter de bank. Dag kinderspullen, hallo grotemensenavond! Ik heb nu al zin in de zomervakantie. Ons buidelkleed gaat overal met ons mee naartoe, nou en of!
En dan is er ook nog ‘gewoon’ speelgoed. Dingen die (soms heel goed, soms een beetje saai) bedacht zijn door grote mensen. Kinderen hebben een dagtaak aan dat gespeel. En dan is het avond...en dan zijn ze moe. En gaan ze naar bed. En is het grotemensentijd. DACHT JE.
Ik weet niet hoe het met jouw kinderen zit, maar de mijne ruimen niet op. Naja, ze ruimen wel op, maar niet zoals ik het wil hè. Dus aan het eind van de dag zit ik toch met de gebakken peren. Kapla in de besteklade, knuffels in de krantenbak, routes van tape en kabelbanen van touw door het hele huis...je voelt hem al: grotemensentijd wordt het pas ver na elven...en dan gaan we moe, zo moe (maar hee, wél in een opgeruimd huis!), naar bed.
Dus, ik had een geniaal idee toen mijn jongste zoon Elias 1 jaar werd. Als eenjarige, kom op, dan heb je nog geen idee toch. Jarig, nou en? Taart, lekker. Cadeaus, ha, ritselen en scheuren met het papier. Papier, hoera! Geef me vooral al het papier en ik heb een topverjaardag. Ons jarige kind van 1 wilde papier, en ik bedacht dat ik er dan net zo goed iets voor ons, de grote mensen, in kon doen. In dat papier voor Elias. Ik heb er een Play&Go speelkleed in gedaan. Jaja, heus heel leuk en fijn voor een eenjarige, maar stiekem gewoon het allerfijnst voor de grote mensen die ook weer es willen spelen in hun grotemensentijd. Kinderen uitgespeeld in bed, spullen op het kleed, koordjes aantrekken, zak achter de bank. Dag kinderspullen, hallo grotemensenavond! Ik heb nu al zin in de zomervakantie. Ons buidelkleed gaat overal met ons mee naartoe, nou en of!
